Pay Per View of PPV is een methode om uitzendingen beschikbaar te stellen waarbij de kijker per uitzending moet betalen. Dit is mogelijk via reguliere televisie diensten, of via het internet. De meeste content die aangeboden wordt via deze methode is gericht op een specifieke doelgroep met een hoge interesse naar het onderwerp. Wat is Pay Per View en voor welke genres leent dit model zich het beste?
Bij broadcasting kan in principe iedereen de uitzending bekijken, dit geldt ook voor YouTube. De content wordt gefinancierd via reclame inkomsten, sponsoring of subsidies. Bij Pay Per View betaalt de kijker voor het privilege om een uitzending te bekijken, de content wordt aangeboden achter een Paywall. Dit is geen nieuwe ontwikkeling, in 1975 werden wereldwijd 100 miljoen ‘views’ verkocht van de boksmatch tussen Muhammad Ali en Joe Frazier genaamd “Thrilla in Manilla”.
Bij sport is Pay Per View een vaak gebruikt inkomstenmodel. Met name vechtsporten maken veel gebruik van het PPV model om grote events beschikbaar te stellen. Naast de bereidheid van de consument om te betalen voor sportevenementen, is er ook de directe participatie in het evenement. In plaats van een event bij te wonen, kan de kijker thuis virtueel plaatsnemen op de tribune, ongeacht de locatie waar de manifestatie wordt gehouden. Dit geldt ook deels voor concerten, die soms ook als Pay Per View worden aangeboden. De eerste implementatie was aan het einde van de jaren vijftig van de twintigste eeuw, via een closed-circuit telecast van een boksmatch tussen Joe Louis versus Jersey Joe Walcott.
Streaming diensten hebben een inkomstenmodel gevonden dat tussen de traditionele videotheek en PPV uitzendingen ligt. Zo bieden ze bijvoorbeeld streaming films aan, die voor een periode van 24 uur bekeken kunnen worden tegen betaling. Tijdens de COVID-19 pandemie werden een aantal geplande bioscoop releases op deze wijze direct beschikbaar gesteld om thuis te bekijken. De Disney film Mulan is hier een voorbeeld van.
Het digitale tijdperk van PPV begon eigenlijk als PPS ofwel Pay Per Song. Online diensten als Napster kwamen met innovatieve platformen om muziek uit te wisselen via internet. In plaats van een CD of single kopen konden internetgebruikers digitale muziekbestanden downloaden. Naast de gratis verspreiding van muziek was het ook de eenvoudige manier van distributie die aansloeg bij een groot publiek. Muziekuitgevers probeerden deze diensten de kop in te drukken zonder hier een waardig alternatief voor in de plaats te zetten. Apple sprong samen met een aantal andere bedrijven handig in op de groeiende MP3 markt en kwam met een nieuwe dienst genaamd iTunes. De technologie leek op PPV voor muziek, de oorspronkelijke ontwikkelaar had echter te weinig invloed op de uitgevers. Apple had dit wel en kwam met een platform waar ieder los nummer een prijs kreeg van 99 dollarcent. iTunes en de iPod wisten daardoor een compleet nieuwe markt voor betaalde downloads in gang te zetten. Pay Per View werd Pay Per Song.
Het betaalmodel per liedje werd enige jaren later ondermijnd door bedrijven als Spotify die onbeperkt muziek streaming zouden gaan aanbieden. Voor een vast bedrag konden abonnees voortaan alle nummers luisteren die ze wilde, ook offline. Hoewel de abonnee de titels niet bezit kan dit ook gezegd worden van de meeste PPV titels. Als de aanbieder besluit om de titels uit de collectie te nemen kan de content niet langer worden bekeken. Het betreft daarmee een verhuurmodel, niet een verkoopmodel. Er zijn steeds meer diensten verschenen waarbij klanten een abonnement moeten nemen om toegang te krijgen tot PPV evenementen. Zo moeten UFC fans eerst een ESPN+ abonnement nemen. In dat geval betalen kijkers een vast bedrag plus de kosten per titel. Dit is een verdienmodel dat niet iedereen kan waarderen.
Netflix begon als een soort PPV dienst door DVD’s te sturen naar klanten. Het was een abonnementsmodel waarbij de abonnee een nieuwe film kon bestellen als de vorige DVD retour was ontvangen. Daarmee is het een soort hybride vorm van abonnement en Pay Per View. Het is nog steeds mogelijk om (in de Verenigde Staten) DVD’s te bestellen via Netflix.