Directe distributie betekent dat de producent direct levert aan de eindconsument. Dit staat in contrast met indirecte distributie waarbij de producent goederen levert aan een groothandel of detailhandel en zelf geen verkopen aan consumenten uitvoert. Wat is directe distributie en is dit altijd goedkoper voor de klant?
Het is niet bepaald ingewikkeld om de definitie van directe distributie te doorzien. De fabrikant maakt een product, de klant bestelt een product en krijgt dit artikel direct geleverd vanuit de fabrikant. De vraag is meer; waarom is dit niet de norm? Een bakker die brood bakt en dit verkoopt aan de klant is een directe lijn. Waarom zou je afwijken van dit concept?
Bij directe distributie zal een producent ook de rol van verkoper moeten aannemen en dit vereist andere vaardigheden en kennis. Als iemand een televisie koopt die defect raakt binnen de garantietermijn, dan is de verkoper de verantwoordelijke partij en het aanspreekpunt. De fabrikant hoeft niets te doen tot het moment dat de retailer melding maakt.
Overigens is een bakker ook niet zonder meer een voorbeeld van directe distributie. Vaak betreft het franchise ondernemers die halffabrikaat of zelfs volledige producten geleverd krijgen die ze doorverkopen aan hun klanten. Bij directe distributie heeft de verkoper de gehele keten onder controle van fabricage tot aan verkoop.
Je zou denken dat de kortste lijn altijd de goedkoopste is, toch hoeft dit niet het geval te zijn. Een voorbeeld hiervan is de telecom sector. Providers die belminuten of data inkopen bij de leverancier en deze doorverkopen aan hun klanten kunnen soms goedkoper uitvallen dan wanneer de klant direct bij de leverancier een contract afsluit. Dit is mogelijk omdat de tussenhandel genoegen neemt met minder winstmarge. De producent berekent het hoogste tarief aan consumenten en een lager tarief aan wederverkopers die grote volumes inkopen. De wederverkoper berekent een kleinere winstmarge en kan zo goedkoper zijn dan via het directe distributie model mogelijk is.
De wederverkoper maakt minder winst per transactie, daar staat tegenover dat het ondernemersrisico mogelijk ook lager ligt. Zo hoeft in het geval van telecom de wederverkoper niet te investeren in het netwerk, het is niet meer dan een merk met een administratieve afdeling. Voor de leverancier biedt het voordeel omdat ze grotere volumes kunnen verkopen en minder hoeven te investeren in service en ondersteuning.
